#สัจจะไร้สิ่งคู่.
#คัมภีร์ เต๋า เต๋อ จิง.
##ไร้ความเคลื่อนไหว#!!!!
##คำสอนของท่านเว่ยหล่าง, อยู่ในหมวดที่ ๗, ว่าด้วยคำสอนอันเหมาะแก่อุปนิสัยฯ, หน้า ๑๐๔- ๑๐๕; ในบทนี้เป็นการสนทนากันระหว่างพระสังฆปริณายก (เว่ยหล่าง) กับภิกษุหยวนกว็อก ซึ่งเป็นบทที่มีความยาวพอควร จึงได้แบ่งออกเป็นตอนๆ, นี้เป็นตอนที่สี่ จะขอแยกออกเป็น ๒ ประโยค ดังนี้ :-
##ประโยคที่ ๑ ""พระสังฆปริณายกถามว่า ท่านกำลังจะกลับเร็วเกินไปเสียแล้ว ใช่ไหมละ ?; หยวนกว็อกย้อนว่า ความเร็วจะมีได้อย่างไรกัน ในเมื่อความเคลื่อนไหวเอง ก็มิได้มีเสียแล้ว""
จากการสนทนากันระหว่างท่านเว่ยหล่าง ซึ่งเป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่หกกับภิกษุหยวนกว็อก, ก็เป็นเหตุให้ภิกษุหยวนกว็อกเข้าใจจิตเดิมแท้อย่างแจ่มแจ้งลึกซึ้ง; ข้อความในประโยคแรกนี้ ภิกษุหยวนกว็อกกราบลาเพื่อจะเดินทางกลับ, ท่านเว่ยหล่างจึงกล่าวขึ้นเป็นภาษาธรรมดาว่า...
"ท่านกำลังจะกลับเร็วเกินไปเสียแล้ว ใช่ไหมละ?" แต่ท่านหยวนกว็อกพูดเป็นภาษาปรมัตถ์ว่า "ความเร็วจะมีได้อย่างไรกัน ในเมื่อความเคลื่อนไหวเอง ก็มิได้มีเสียแล้ว" ความเคลื่อนไหว ก็คือ ความคิดปรุงแต่ง; ไม่มีความเคลื่อนไหว คือ ว่างจากความคิดปรุงแต่ง.
##ประโยคที่ ๒ ""(พระสังฆปริณายก) ย้อนกลับไปว่า ใครเล่าที่จะรู้ว่า การเคลื่อนไหวก็มิได้มี ?; (หยวนกว็อก) สวนมาว่า ท่านขอรับ! กระผมหวังว่า ท่านจะไม่ชี้ระบุตัวตนอะไรที่ไหน ?""
ในประโยคแรก เมื่อท่านเว่ยหล่างได้ฟังคำตอบของภิกษุหยวนกว็อกเป็นภาษาปรมัตถ์ที่ว่า "ความเร็วจะมีได้อย่างไรกัน ในเมื่อความเคลื่อนไหวเอง ก็มิได้มีเสียแล้ว" ในประโยคที่สอง ท่านเว่ยหล่างจึงถามเป็นภาษาปรมัตถ์ว่า...
"ใครเล่าที่จะรู้ว่า การเคลื่อนไหว ก็มิได้มี ?" แต่ด้วยความที่ภิกษุหยวนกว็อกได้เข้าถึงจิตเดิมแท้แล้ว จึงได้ตอบไปโดยไม่ต้องใช้เหตุผลของความคิด แต่ออกมาจากความเห็นแจ้งว่า "กระผมหวังว่า ท่านจะไม่ชี้ระบุตัวตนอะไรที่ไหน ?" ไร้ตัวตน คือ สุญญตา. (๒๑ ก. พ.๖๒)