#สัจจะไร้สิ่งคู่.
#คัมภีร์ เต๋า เต๋อ จิง.
##สูงสุดก็คือ..ธรรมดา.
##คำสอนท่านฮวงโป, ตอนที่ ๒๘๓, หน้า ๑๐๐; จะขอแบ่งออกเป็น ๔ ประโยค ดังนี้ :-
##ประโยคที่ ๑ ""พวกเธอไม่สามารถใส่หัวอีกหัวหนึ่งลงบนหัวของเธอ หรือใส่ปากอีกปากหนึ่งเข้าที่ปากของเธอ""
ข้อความดังกล่าว ท่านอาจารย์พุทธทาสได้ให้ความเห็นไว้ว่า "เนื่องจากความจริง เราเป็นพุทธะอยู่เองแล้ว การแสวงหาพุทธะจากที่อื่นอีก ย่อมเท่ากับวางหัวอีกหัวหนึ่ง ลงบนหัวของเราที่มีอยู่แล้ว" คำว่า พุทธะ ก็คือ จิตรู้ จิตตื่น จิตเบิกบาน ซึ่งเป็นภาวะดั้งเดิม, ใส่หัวใหม่ ก็คือ เพิ่มซ้อนความคิดปรุงแต่งเข้ามา.
##ประโยคที่ ๒ ""ยิ่งกว่านั้นอีก พวกเธอต้องเว้นขาดจากสิ่งที่แตกต่างตรงกันข้ามเป็นคู่ ๆ ทุกชนิดเสียทีเดียว""
สิ่งคู่เป็นลักษณะของความคิดปรุงแต่ง; ที่จริงโทษของสิ่งคู่ พระพุทธเจ้าแสดงเป็นครั้งแรก ที่เรียกว่า ปฐมเทศนา ก็คือ ฝ่ายย่อหย่อนกับฝ่ายตึง, ฝ่ายย่อหย่อนก็มีทั้งระดับหยาบ ระดับปานกลาง ระดับละเอียด, ฝ่ายตึงก็มีทั้งระดับหยาบ ระดับปานกลาง และระดับละเอียดเหมือนกัน.
##ประโยคที่ ๓ ""ภูเขาก็เป็นภูเขา น้ำก็เป็นน้ำ บรรพชิตก็เป็นบรรพชิต ชาวบ้านก็เป็นชาวบ้าน""
ข้อความดังกล่าวนี้ ท่านชี้ให้เห็นว่า ทุกสรรพสิ่ง ก็คือ ธรรมดา เรียกว่า เช่นนั้นเอง (ตถตา) ก็ได้, ดังคำกล่าวที่ว่า "สูงสุดคืนสู่สามัญ" ปุถุชนทั่วไปจะมองว่า พระนิพพานไกลมาก สูงมาก ต้องบำเพ็ญบารมีไม่รู้กี่ร้อยชาติพันชาติ แต่ผู้ที่เห็นแจ้งต่อสัจธรรมจริง ๆ ก็คือ ธรรมดา ไม่มีอะไรเป็นของแปลก.
##ประโยคที่ ๔ ""แต่ว่าภูเขาเหล่านี้ แม่น้ำเหล่านี้ โลกเองทั้งหมด พร้อมทั้งดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวทั้งหลาย ทั้งหมดนั้น ไม่มีอะไรสักอย่างเดียวที่ตั้งอยู่ภายนอกจิตของเธอ""
นักกรรมฐานสมัครเล่นทั่วไป มักจะเข้าใจกันว่า จิตว่างอยู่ภายใน ต้องค้นหาด้านใน ซึ่งเป็นภาวะของนามธรรมที่ละเอียด แต่จิตว่างหรือจิตหนึ่งที่แท้จริงนั้น มิได้อยู่ภายในและมิใช่นามธรรม ภาวะอันนี้แหละ เป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งทั้งปวง. (๑ มี. ค.๖๔)