#สัจจะไร้สิ่งคู่.
#คัมภีร์ เต๋า เต๋อ จิง.
##เสียงที่ไร้เสียง#!!!
##คำสอนท่านฮวงโป, ตอนที่ ๒๘๖, หน้า ๑๐๑; จะขอแบ่งออกเป็น ๓ ประโยค ดังนี้ :-
##ประโยคที่ ๑ ""พวกเธออาจพูดได้ตลอดทั้งวัน ถึงกระนั้น ก็จะมีอะไรบ้างที่ได้พูดออกมา?""
ท่านฮวงโปได้ชี้ให้เห็นว่า สัจธรรมแท้ กล่าวคือ จิตหนึ่งนั้น เป็นสภาวะที่อยู่เหนือการเปลี่ยนแปลง ปราศจากความปรุงแต่ง (อสังขตธรรม) ด้วยประการทั้งปวง เป็นธรรมชาติที่อยู่เหนือคำพูด อยู่เหนือการบัญญัติ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปิดเผยออกมาเป็นคำพูดของมนุษย์ได้ ดังนั้นท่านจึงกล่าวว่า "พวกเธออาจพูดได้ตลอดทั้งวัน ถึงกระนั้น ก็จะมีอะไรบ้างที่ได้พูดออกมา" พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า ปัจจัตตัง คือ เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน เห็นด้วยตนเอง.
##ประโยคที่ ๒ ""พวกเธออาจฟังไปได้ตั้งแต่เช้าจนพลบค่ำ ถึงกระนั้น ก็จะมีอะไรบ้างที่เธอได้ยิน?""
เสียงธรรมที่เป็นคำพูด มิใช่เสียงธรรมแท้ เสียงธรรมที่เป็นสัจจะ มิอาจได้ยินด้วยหูธรรมดาทั้งสองข้างนี้ แต่สามารถได้ยินด้วยหูวิเศษ ท่านอาจารย์พุทธทาสเขียนคำกลอนไว้ว่า "เปิดเปิดหูให้ยินเสียงสำเนียงธรรม ทั้งเช้าค่ำมีก้องไปในโลกหล้า ล้านล้านปีฟังให้ชัดเต็มอัตรา คือเสียงแห่งสุญญตาค่าสุดใจฯ" เสียงแห่งความสงบ เสียงแห่งความว่าง เสียงตบมือข้างเดียว เสียงแห่งความเงียบ เสียงที่ไร้เสียง.
##ประโยคที่ ๓ ""เพราะฉะนั้น แม้ว่าพระโคตมะพุทธะจะได้ทรงประกาศธรรมเป็นเวลาถึง ๔๕ ปี โดยความจริงแล้ว ไม่มีถ้อยคำใด ๆ ซึ่งพระองค์ได้ตรัสเลย""
ข้อความดังกล่าวนี้ ท่านอาจารย์พุทธทาสได้อธิบายไว้ว่า "ตัวคำพูดเป็นสิ่งที่ไหลพล่อย ๆ และเป็นมายา ตัวความจริงนั้นอยู่เหนือคำพูด แต่เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยความได้ผ่านมาแล้ว (Experience) อย่างเงียบและลึกจึงจะรู้ได้ ฉะนั้นเมื่อมองกันอย่างจริงแท้ถึงที่สุด ไม่มีคำพูดที่พระองค์ได้ตรัส" สัจธรรมต้องหุบปากเงียบ. (๑๖ มี. ค.๖๔)