#สัจจะไร้สิ่งคู่.
#คัมภีร์ เต๋า เต๋อ จิง.
##สูงสุดคือ ธรรมดา#!!!
##คำสอนของท่านเว่ยหล่าง, หมวดที่ ๑๐, หน้า ๑๓๙- ๑๔๐; จะนำมาเขียนสัก ๔ ประโยค ดังนี้ :-
##ประโยคที่ ๑ ""ครั้นถึงวันขึ้นแปดค่ำ เดือนเจ็ด พระสังฆนายกสั่งให้สานุศิษย์ของท่านจัดเรือโดยด่วน เพื่อท่านจะกลับไปซุนเจาเมืองเกิดของท่าน บรรดาสานุศิษย์ทั้งหลาย โดยพร้อมกันวิงวอนท่านอย่างร้อนรนและน่าสังเวช ขอให้ท่านอยู่ต่อไป""
ด้วยความเคารพและหวังดีของสานุศิษย์ที่มีต่อพระสังฆปริณายก จึงไม่ประสงค์ให้ท่านต้องจากไป; ความรักความเคารพอันสูงสุดชนิดที่ไม่เจือด้วยกิเลส ย่อมมองเห็นถึงความถูกต้องและเหมาะสม.
##ประโยคที่ ๒ ""พระสังฆนายกกล่าวว่า เป็นธรรมดาเหลือเกินที่ฉันควรจะไป เพราะความตายเป็นผลอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้นของความเกิด""
ท่านได้ชี้ให้เห็นถึงลักษณะของสิ่งที่ปรุงแต่ง เมื่อมีการเกิด ก็ต้องมีการตายคู่กัน ซึ่งเป็นวิวัฒนาการของธรรมชาติในฝ่ายที่ปรุงแต่ง ถ้ามีการเกิดขึ้นในเบื้องต้น ก็ต้องมีการแปรปรวนในท่ามกลาง และสุดท้ายก็ต้องดับไปเป็นธรรมดา ผู้มีสติปัญญาย่อมมองเห็นความจริงอันนี้; ท่านก็ได้กล่าวถึงพระพุทธเจ้าด้วยว่า...
##ประโยคที่ ๓ ""แม้พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ซึ่งพระองค์เสด็จมาในโลกนี้ ก็ต้องผ่านการตายทางโลกีย์ ก่อนที่จะเสด็จเข้าสู่พระมหาปรินิพพาน เรื่องนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น"
แม้แต่พระพุทธเจ้าที่เป็นองค์พระศาสดา ก็ยังต้องดับขันธปรินิพพาน (ตาย) เหมือนกัน พระองค์มีพระชนมายุแค่ ๘๐ พรรษา พระพุทธสรีระก็ต้องแตกสลาย นี้เรียกว่า ภาษาคน แต่ถ้าพูดกันในภาษาธรรม พระพุทธเจ้าพ้นจากความเกิด แก่ เจ็บ ตาย พระองค์เข้าถึงอมตธรรม กล่าวคือ พระนิพพาน. (๒๔ มี. ค.๖๔)