#สัจจะไร้สิ่งคู่.
#คัมภีร์ เต๋า เต๋อ จิง.
##จิตที่เป็นอมตะ#!!!
##คำสอนท่านฮวงโป, ตอนที่ ๓๐๕, หน้า ๑๑๑; จะขอแบ่งออกเป็น ๒ ประโยค ดังนี้ :-
##ประโยคที่ ๑ ""วันหนึ่ง เมื่อได้นั่งในห้องประชุมใหญ่แล้ว ท่านครูบาได้เริ่มกล่าวข้อความเหล่านี้: เนื่องจากจิต คือ พุทธะ (สิ่งสูงสุด)""
นี้เป็นข้อความเริ่มแรกที่ท่านฮวงโปกล่าวขึ้นในห้องประชุม; คำว่า "จิต คือ พุทธะ" เป็นข้อความที่สำคัญยิ่ง, จิตในที่นี้ไม่ใช่จิตที่เป็นนามธรรม เช่น ไม่ใช่จิตที่เป็นความจำ (สัญญา) ไม่ใช่จิตที่เป็นความคิด (สังขาร) ไม่ใช่จิตที่เป็นธรรมชาติรับรู้อารมณ์ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ (วิญญาณ) ไม่ใช่จิตที่เป็นความรู้สึกภายใน เช่น รู้สึกเสียใจ รู้สึกดีใจ รู้สึกเย็นใจ เป็นต้น
แต่ความหมายของคำว่า จิต คือ พุทธะ หมายถึง จิตว่าง (สุญญตา) พระพุทธเจ้าที่เป็นพระบรมศาสดา พระองค์ปรินิพพานแล้ว (ตายแล้ว) แต่พระพุทธเจ้าที่เป็นสัจธรรมยังมีอยู่ ก็คือ จิตว่าง ดังนั้น คำว่า จิต คือ พุทธะ หมายถึง จิตว่างนั่นเอง.
##ประโยคที่ ๒ ""มันย่อมรวมสิ่งทุกสิ่งเข้าไว้ในตัวมัน นับตั้งแต่พระพุทธเจ้าที่ตรัสรู้แล้วทั้งหลาย เป็นที่สุดในเบื้องสูง ลงไปจนกระทั่งถึงสัตว์ประเภทที่ต่ำต้อยที่สุด ซึ่งเป็นสัตว์เลื้อยคลานอยู่ด้วยอกและแมลงต่าง ๆ เป็นที่สุดในเบื้องต่ำ""
ท่านต้องการจะชี้ให้เห็นว่า จิตว่างหรือธรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะนั้น เป็นสภาวะแห่งความว่างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เรียกว่า อนันตะ ว่างชนิดที่ไร้ขอบเขตจริง ๆ สรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวง ถูกบรรจุอยู่ในความว่างอันนี้
ปุถุชนถูกปิดบังอยู่ด้วยอัตตาของขันธ์ห้า จึงมองไม่เห็นสัจธรรม กล่าวคือ ความว่าง ส่วนอริยชนเห็นความเป็นอนัตตาของขันธ์ห้า มองเห็นว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ มิได้มีอยู่จริง จึงเห็นแจ้งอย่างทะลุปรุโปร่งต่อสุญญตา. (๒๗ ก. ค.๖๔)