#สัจจะไร้สิ่งคู่.
#คัมภีร์ เต๋า เต๋อ จิง.
##พุทธวจนะมิใช่สัจจะแท้.
##คำสอนท่านฮวงโป, ตอนที่ ๓๓๒, หน้า ๑๑๗; จะขอแบ่งออกเป็น ๓ ประโยค ดังนี้ :-
##ประโยคที่ ๑ ""ด้วยเหตุดังกล่าวนั้น ธรรมะทั้งหมดดังที่คนเหล่านั้นอวดอ้างไปในทำนองว่า สามารถนำคนไปสู่การตรัสรู้ได้นั้น ไม่มีความจริงอยู่ในนั้นเลย""
ที่ท่านฮวงโปกล่าวถึงผู้อวดอ้างว่า สามารถนำคนไปสู่การตรัสรู้ได้ หมายถึง นิกายดินแดนบริสุทธิ์ ซึ่งสอนให้เข้าไปยึดติดอยู่กับจิตอันบริสุทธิ์ ที่ตัวเองจินตนาการสร้างขึ้นมา ดังนั้น ท่านจึงชี้ให้เห็นว่า การปฏิบัติในลักษณะดังกล่าว ไม่มีความจริงอยู่ในนั้นเลย ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งเป็นการสร้างสิ่งกีดขวางต่อสัจธรรมให้แน่นแฟ้นมากขึ้น.
##ประโยคที่ ๒ ""พระพุทธวจนะทั้งหลาย เป็นสิ่งที่ประสงค์ให้เป็นเครื่องล่อที่เหมาะสม สามารถเกิดผลได้จริง ในการจูงคนออกมาเสียจากความมืดบอดของอวิชชาอันเลวร้ายเท่านั้น""
คำว่า พระพุทธวจนะ หมายถึง หมวดธรรมต่าง ๆ ที่เป็นทฤษฎี เช่น หิริ คือ ความละอายชั่ว โอตตัปปะ คือ ความเกรงกลัวบาป ขันติ คือ ความอดกลั้นอดทน โสรัจจะ คือ ความสงบเสงี่ยม เป็นต้น พระพุทธวจนะในลักษณะอย่างนี้ ท่านชี้ให้เห็นว่า เป็นเพียงเครื่องล่อเพื่อให้ผู้ฟังได้เกิดความสบายใจนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเอง.
##ประโยคที่ ๓ ""มันเหมือนกันแท้กับคนที่เลี้ยงเด็กเอาใบไม้เหลือง ๆ ชูขึ้นบอกว่าเป็นทองคำ เพื่อล่อให้เด็กหยุดร้องไห้""
ท่านเปรียบปุถุชน ซึ่งจิตใจยังเกิดทุกข์ เหมือนกับเด็กที่กำลังร้องไห้ พี่เลี้ยงก็ไปนำใบไม้เหลือง ๆ มาชูให้เด็กดู แล้วบอกว่าเป็นทองคำ เพื่อให้เด็กหยุดร้อง; ธรรมะที่เป็นสัจจะ กล่าวคือ จิตหนึ่ง ซึ่งเปรียบเหมือนกับทองคำแท้ จะประจักษ์แจ้งออกมาได้นั้น ต้องปล่อยวางความรู้ที่เป็นปริยัติต่าง ๆ ให้หมดสิ้น, ความรู้ที่แท้ ไม่ใช่ความรู้จำ รู้คิด แต่เป็นความรู้แจ้งรู้กระจ่างจริง ๆ (๑๑ พ. ย.๖๔)